Province certaine (Andrée Chedid)

Province certaine

En nos vies qui s’écoulent
Avec au coeur l’injure
De cette parcimonie

Il faut aimer un songe
Seule province certaine

Puis le parcourir
Eternels et fragiles
Le souffle dénoué

Signe et fleur sera notre joie
De rêve en liberté

(Andrée Chedid)

Illustration: Josette Mercier

 

Rire de papillon (Katherine Mansfield)

    
Rire de papillon

Au milieu de notre assiette de porridge
Se trouvait peint un papillon bleu,
Chaque matin nous cherchions à être le premier à l’atteindre.
Alors Grand-mère disait: « Ne mangez pas le pauvre papillon ».
Cela nous faisait rire.
Elle nous le disait toujours et toujours nous nous mettions à rire.
Cela semblait une si petite et douce plaisanterie.
J’étais certaine qu’un beau matin
Le papillon s’envolerait des assiettes,
Riant du rire le plus ténu du monde,
Et se percherait sur les genoux de Grand-mère.

***

Butterfly Laughter

In the middle of our porridge plates
There was a blue butterfly painted
And each morning we tried who should reach the butterfly first.
Then the Grandmother said: `Do not eat the poor butterfly. »
That made us laugh.
Always she said it and always it started us laughing.
It seemed such a sweet little joke.
I was certain that one fine morning
The butterfly would fly out of the plates,
Laughing the teeniest laugh in the world,
And perch on the Grandmother’s lap.

(Katherine Mansfield)

Recueil: Villa Pauline Autres Poèmes
Traduction: Philippe Blanchon
Editions: La Nerthe

APRÈS UN LONG VOYAGE (Fabián Casas)

Illustration: Albert Marquet    
Poem in French, English, Spanish, Dutch and in Arabic, Armenian, Bangla, Catalan, Chinese, Farsi, German, Greek, Hebrew, Hindi, Icelandic, Indonesian, Irish (Gaelic), Italian, Japanese, Kiswahili, Kurdish, Macedonian, Malay, Polish, Portuguese, Romanian, Russian, Serbian, Sicilian, Tamil

    
Poem of the Week Ithaca nr, “AFTER A LONG JOURNEY”,
FABIÁN CASAS, Argentina, 1965

from “La voz del otro lado – De stem aan de andere kant”
Poesía moderna argentina – POINT – Boekenplan 2021

– All translations are made in collaboration with Germain Droogenbroodt –

***

APRÈS UN LONG VOYAGE

Je me mets au balcon pour regarder la nuit.
Ma mère me disait que cela ne valait pas la peine
d’être abattu.

Remue-toi, fais quelque chose, me criait-elle.
Mais je n’ai jamais eu beaucoup d’aptitude pour le bonheur.

Ma mère et moi étions très différents,
et nous n’avons jamais pu nous comprendre.

Pourtant il y a une chose que j’aimerais pouvoir raconter:
parfois, quand elle me manque beaucoup,
j’ouvre la garde-robe où pendent ses vêtements
et comme si j’étais de retour d’un long voyage,
j’y pénètre.

Cela paraît absurde: mais dans le noir et avec cette odeur
je suis certain que rien ne nous sépare

(Fabián Casas)
, Argentine, 1965
Traduction Germain Droogenbroodt – Elisabeth Gerlache

***

AFTER A LONG JOURNEY

I sit down on the balcony to watch the night.
My mother told me it was senseless to be depressed.

“Move, do something!” she shouted at me.
But I was never very gifted at being happy.
My mother and I were different,
and we never managed to understand each other.
However, there is something I would like to tell:
Sometimes, when I miss her very much,
I open the wardrobe where her clothes are,
and as if arriving at a place
after a long journey,
I go inside.
It seems absurd: But in the dark and with that smell,
I feel sure that nothing separates us.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Translation Germain Droogenbroodt – Stanley Barkan

***

DESPUÉS DE LARGO VIAJE

Me siento en el balcón a mirar la noche.
Mi madre me decía que no valía la pena
estar abatido.
Movete, hacé algo, me gritaba.
Pero yo nunca fui muy dotado para ser feliz.
Mi madre y yo éramos diferentes
y jamás llegamos a comprendernos.
Sin embargo, hay algo que quisiera contar:
a veces, cuando la extraño mucho,
abro el ropero donde están sus vestidos
y como si llegara a un lugar
después de largo viaje
me meto adentro.

Parece absurdo: pero a oscuras y con ese olor
tengo la certeza de que nada nos separa.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965

***

NA EEN LANGE REIS

Ik ga zitten op het balkon om te kijken naar de nacht.
Mijn moeder zei me dat het de moeite niet loonde
om neerslachtig te zijn.
Beweeg je, doe iets, schreeuwde ze me toe.
Maar ik heb nooit veel talent gehad om gelukkig te zijn.
Mijn moeder en ik waren heel verschillend,
en we hebben elkaar nooit kunnen begrijpen.
Toch is er iets wat ik graag zou willen vertellen:
soms, wanneer ik haar erg mis,
open ik de kleerkast waarin haar kleren hangen
en alsof ik terugkom van een lange reis,
kruip ik erin.

Het lijkt absurd: maar in het donker en met die geur
weet ik zeker dat niets ons scheidt.

FABIÁN CASAS, Argentinië, 1965
Vertaling Germain Droogenbroodt

***

بعد رحلة طويلة

أُطِلُّ عَلَى الشّرفة لِأُشَاهِدَ الليلَة
قَالَتْ لِي أُمِي
لَا تَكْتَئِب فَالأَمْرُ لَا يَسْتَحِقُ ذَلِك
صَرَخَتْ فِي وَجْهِي
 » تَحَرَّكْ .. اِفْعَل شَيئًا »
لَكِنَّنِي لمَ أَمْتَلِكِ الموهِبَةَ بَعْد لِأُصْبِحَ سَعِيدًا
أَنَا وَأُمِي مُخْتَلِفَان
لَمْ نَصِلْ أَبَدًا إِلَى أَيَّ اتِّفَاقٍ بَيْنَنَا
وَمَعَ ذَلِكَ لَدَيَّ مَا أَقُولْ:
أَحْيَانًا عِنْدَمَا اشْتَاقُ إِليهَا كَثِيرًا
أَفْتَحُ خِزَانَةَ المَلابِسِ حَيثُ كَانَتْ مَلَابِسُهَا
فَأشْعُرُ وَكَأنَّنِي وَصَلْتُ بَعدَ رِحْلَةٍ طَويِلةٍ
أَذْهَبُ إِلى الدَّاخِل
يَبْدُو الأَمْرَ سخِيفًا: لَكِن فِي الظَّلَامِ وَرائِحَتِهَا الزَّكِية

اَعْتَقِدُ اَنَّهُ لَا أَحَدٌ يَسْتَطِيعُ التَّفْرِيقَ بَينَنَا
فابيان كاساس (FABIÁN CASAS)، الأرجنتين، 1965
ترجمة للعربية: عبد القادر كشيدة
Translated into Arab by Mesaoud Abdelkader

***

ԵՐԿԱՐ ՃԱՄՓՈՐԴՈՒԹՅՈՒՆԻՑ ՀԵՏՈ

Նստում եմ պատշգամբում՝ գիշերը դիտելու:
Մայրս ասում էր՝ անմտություն է ճնշված լինելը:
՛՛Շարժվի՛ր, արա՛ ինչ-որ բան՛՛,-գոռում էր վրաս:
Բայց ես երբեք չունեի երջանիկ լինելու ընդունակություն:
Մայրս ու ես տարբեր էինք
և մեզ երբեք չհաջողվեց հասկանալ իրար:
Ինչևէ, կա մի բան, որ կուզեի ասել.
Երբեմն, երբ նրան շատ եմ կարոտում,
Բացում եմ նրա զգեստների պահարանը
և ասես երկար ճամփորդությունից վերադարձածի պես
ընկղմվում այնտեղ:
Թվում է զարմանալի, բայց մթության և այդ հոտի մեջ,
Ես վստահ զգում եմ, որ մեզ ոչինչ չի բաժանում:

ՖԱԲԻԱՆ ԿԱՍԱՍ, Արգենտինա,1965
Թարգմանությունը Գերման Դրոգենբրոդտի և Սթեյնլի Բարքանի
Հայերեն թարգմանությունը Արմենուհի Սիսյանի
Translated into Armenian Armenuhi Sisyan

***

দীর্ঘ সফরের পর

আমি বসে থাকি অলিন্দের উপর রাতকে উপভোগ করতে ।
আমার মা বলেছিলেন বিষণ্নতায় ভোগা ছিল
জ্ঞান-বুদ্ধিহীন ব্যাপার ।
“চলো, করো কিছু!” আমার মা উচ্চস্বরে আমায় বলেছিলেন ।
কিন্তু আমি কখনোই সুখী হওয়াতে ভাগ্যবান ছিলাম না ।
আমার মা এবং আমি ছিলাম সম্পূর্ণ ভিন্ন,
আর আমরা কখনই একে অপরকে বুঝতে
পারতাম না ।
তারপরও, আছে কিছু বলার যা আমি বলতে
চাই:
যখন মাঝে মাঝে আমি তার অনুপস্থিতি অনুভব করি,
আমি খুলি তার আলমারি যেখানে থাকে তার পোশাক,
আর ঠিক যেন পৌঁছে যাই একটি জায়গায়
দীর্ঘ সফরের পর,
আমি প্রবেশ করি অভ্যন্তরে ।
খুব অবাস্তব মনে হয়: কিন্তু অন্ধকারে আর সাথে নিয়ে
সেই গন্ধ,
আমি নিশ্চিত হই যে কোন কিছুই আমাদের পৃথক করতে পারবে না ।

ফ্যাবিয়ান ক্যাসাস, আর্জেন্টিনা, ১৯৬৫
Bangla Translation: Tabassum Tahmina Shagufta Hussein

***

DESPRÉS D´UN LLARG VIATGE

Em sento al balcó a mirar la nit.
La meva mare em deia que no valia la pena
estar abatut.
Mou-te, fes alguna cosa, em cridava.
Però jo mai no vaig estar gaire dotat per ser feliç.
La meva mare i jo érem diferents
i mai no vàrem arribar a comprendre’ns.
Tanmateix, hi ha alguna cosa que voldria explicar:
de vegades, quan l’estranyo molt,
obro el rober on hi ha els seus vestits
i com si arribés a un lloc
després d´un llarg viatge
em fico dins.
Sembla absurd: però a les fosques i amb aquesta olor
tinc la certesa que res no ens separa.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Traducció al català de: Natalia Fernández Díaz-Cabal

***

长途旅行后

我坐在阳台上看夜景。
我母亲告诉我，沮丧是没有意义的
“动起来，干点事，”她对我喊道。
但在快乐方面我从来不是很有天赋。
我母亲和我是不同的
且我们从来没能努力相互理解。
不过，有些事我想告诉大家：
有时，当我非常想念她的时候，
我就打开她装衣服的衣柜
仿佛我经历一个长途
旅行后正到达一个
我进入的地方
这似乎荒谬：但黑暗中闻着那股气味
我确信没有什么能分开我们。

原作：阿根廷 法比安·卡萨斯 1965年
英译：杰曼·卓根布鲁特-斯坦利·巴坎
汉译：中 国 周道模 2022-1-16
Translated into Chinese by Willam Zhou

***

پس از سفری طولانی
من در بالکن می‌نشینم تا شب را تماشا کنم.
مادرم گفته بود افسرده شدن احمقانه‌‌ست.
بر سرم فریاد کشید«حرکت کن، کاری انجام بده»!
اما من هرگز استعداد شاد بودن را نداشتم.
و ما هرگز همدیگر را درک نکردیم.
اگر چت چیزی هست که می‌خواهم بگویم:
گاهی، وقتی دلم خیلی برایش تنگ می‌شد،
در گنجه‌یی که لباسهایش در آنست را باز می‌کنم،
و مانند کسی که از سفری طولانی
به خانه بازگشته،
داخل می‌شوم.
به نظر مهمل می‌آید: اما در تاریکی با آن بو،
احساس می‌کنم چیزی ما را از هم جدا نمی‌کند.

فابیان کاساس، آرژانتین، ۱۹۶۵
ترجمه: سپیده زمانی
Translated into Farsi by Sepideh Zamani

***

NACH EINER LANGEN REISE

Ich setze mich auf den Balkon und schaue in die Nacht.
Meine Mutter sagte mir, dass es sich nicht lohnt,
deprimiert zu sein.

Beweg dich, tu etwas, schrie sie mich an.
Aber ich war nie sehr begabt, glücklich zu sein.

Meine Mutter und ich waren verschieden,
und es gelang uns nie, einander zu verstehen.

Es gibt jedoch etwas, das ich erzählen möchte:
manchmal, wenn ich sie sehr vermisse,
öffne ich den Schrank in dem ihre Kleider sind,
und als ob sie an einem Ort angekommen wäre
nach einer langen Reise,
setze ich mich hinein.

Es scheint absurd: aber in der Dunkelheit und bei diesem Geruch
Habe ich die Sicherheit, dass uns nichts voneinander trennt.

FABIÁN CASAS, Argentinien, 1965
Übersetzung Germain Droogenbroodt – Wolfgang Klinck

***

ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΤΑΞΙΔΙ

Κάθομαι στο μπαλκόνι και παρατηρώ τη νύχτα.
Η μητέρα μου είπε ότι είναι άσκοπο να αγχώνομαι.
«Κουνήσου, κάνε κάτι» μου φώναξε.
Αλλά ποτέ δεν γνώριζα πως να `μαι ευτυχισμένος.
Η μητέρα μου κι εγώ ποτέ δεν μοιάσαμε
και ποτέ δεν καταλάβαμε ο ένας τον άλλο.
Αλλά θα `θελα να σας πω κάτι:
Κάθε φορά που μου λείπει πολύ
ανοίγω τη ντουλάπα της
σαν να γυρίζω από ταξίδι μακρινό
και μπαίνω μέσα.
Ίσως να φαίνεται παράλογο: Αλλά μέσα στη σκοτεινιά
και στη μυρωδιά των ρούχων
νιώθω ότι τίποτα δεν μας χωρίζει.

FABIAN CASAS, Argentina, 1965
Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη//Translated by Manolis Aligizakis

***

אחרי נסיעה ארוכה / פביאן קסס
FABIÁN CASAS, Argentina, 1965

אֲנִי יוֹשֵׁב עַל הַמִּרְפֶּסֶת לְהִתְבּוֹנֵן בַּלַּיְלָה.
אִמִּי אָמְרָה לִי שֶׁזֶּה חֲסַר טַעַם לִהְיוֹת מְדֻכָּא.
« זוּז, עֲשֵׂה מַשֶּׁהוּ! » הִיא צָעֲקָה עָלַי.
אֲבָל מֵעוֹלָם לֹא בֹּרַכְתִּי בַּכֹּשֶׁר לִהְיוֹת מְאֻשָּׁר.
אִמִּי וַאֲנִי הָיִינוּ שׁוֹנִים,
וּמֵעוֹלָם לֹא הִצְלַחְנוּ לְהָבִין זֶה אֶת זֶה.
עִם זֹאת, יֵשׁ מַשֶּׁהוּ שֶׁאֲנִי רוֹצֶה לְסַפֵּר:
לִפְעָמִים, כְּשֶׁהִיא חֲסֵרָה לִי מְאוֹד,
אֲנִי פּוֹתֵחַ אֶת חֲדַר הָאֲרוֹנוֹת הֵיכָן שֶׁבְּגָדֶיהָ נִמְצָאִים,
וּכְאִילּוּ מַגִּיעִים לְמָקוֹם
אַחֲרֵי נְסִיעָה אֲרֻכָּה,
אֲנִי נִכְנָס.
זֶה לֹא נִרְאֶה הֶגְיוֹנִי: אֲבָל בַּחֹשֶׁךְ וְעִם אוֹתוֹ הָרֵיחַ,
אֲנִי בָּטוּחַ שֶׁאֵין דָּבָר שֶׁמַּפְרִיד בֵּינֵינוּ.

תרגום מאנגלית לעברית: דורית ויסמן
Translated into Hebrew by Dorit Weisman

***

एक लंबी यात्रा के बाद

मैं रात को देखने के लिए बालकनी पर बैठ जाता हूं।
मेरी माँ ने मुझसे कहा कि उदास होना बेमानी है
हटो, कुछ करो, वह मुझ पर चिल्लाई।
लेकिन मैं कभी भी खुश रहने में
बहुत प्रतिभाशाली नहीं था।
मेरी माँ और मैं अलग थे
और हम कभी एक दूसरे को समझ नहीं पाए।
हालाँकि, कुछ ऐसा है जो मैं बताना चाहूंगा:
कभी-कभी, जब वह मुझे याद आती है
मैं अलमारी खोलता हूँ जहाँ उसके कपड़े हैं
और मानो किसी स्थान पर पहुंच रहे हों
लंबी यात्रा के बाद
मैं अंदर जाता हूँ।
यह बेतुका लगता है: लेकिन अंधेरे में और उस गंध के साथ
मुझे यकीन है कि कुछ भी हमें अलग नहीं करता है।
फैबियन कास, अर्जेंटीना, 1965 l

ज्योतिर्मय ठाकुर का हिन्दी अनुवाद l
Hindi translation by Jyotirmaya Thakur.

***

EFTIR LANGA FERÐ

Ég fæ mér sæti á svölunum og horfi á nóttina.
Móðir mín sagði að það væri ekkert vit í þunglyndi.
“Hreyfðu þig, gerðu eitthvað!” hrópaði hún til mín.
En ég var aldrei mjög fær í að vera hamingjusamur.
Við móðir mín vorum mjög ólík,
og gátum aldrei skilið hvort annað.
Samt langar mig að segja frá einu:
Stundum, þegar ég sakna hennar mjög mikið,
opna ég klæðaskápinn með fötunum hennar,
og eins og ég sé að koma á leiðarenda
eftir langa ferð,
fer ég inn.
Það virðist fráleitt: En í myrkrinu og lyktinni
er ég viss um að ekkert skilur okkur að.

FABIÁN CASAS, Argentínu, 1965
Þór Stefánsson þýddi samkvæmt enskri þýðingu Germains Droogenbroodt og Stanleys Barkan
Translated into Icelandic by Thor Stefansson

***

SETELAH PERJALANAN PANJANG

Di serambi atas aku termangu merenung malam.
Ibu berujar, tak ada manfaat untuk berduka
“Bangkit, lakukan sesuatu !” ibu memekik
Tapi aku merasa sukar untuk bahagia.
Aku dan ibuku berbeda,
kami tidak berhasil saling memahami.
Namun, akan kukatakan sesuatu:
Adakalanya, aku sangat rindu,
Aku buka lemari di mana pakaiannya berada,
Seolah-olah tiba di suatu tempat
Setelah perjalanan yang panjang,
Aku masuk ke dalam.
Tampaknya tidak masuk akal, tapi dalam gelap mengendus aromanya
aku yakin tak ada yang bisa memisahkan kami.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Translation Lily Siti Multatuliana (Indonesia)

***

THÉIS TURAS FADA

Suím ar an mbalcóin ag faire na hoíche.
Deireadh mó mháthair liom gur anabaí a bheith in ísle brí.

“Corraigh, déan rud éigin!” a scairteadh sí.
Ach níor rugadh mise don ghníomh.
Ar an dóigh sin, níor chosúil mé féin agus í,
Níor éirigh linn ariamh réiteach le chéile.
Tá rud éigin gur mhaith liom a admháil, áfach:
Scaití, nuair a airím go mór uaim í,
Osclaím an vardrús ina bhfuil a cuid éadaí crochta,
Agus amhail taistealaí ag filleadh
Théis turas fada,
Isteach an doras liom.
Nach ait an rud é, ach ansin sa dorchadas,
Ní mhothaím go bhfuil aon rud idir mé agus í.

FABIÁN CASAS, an Airgintín, 1965
Arna aistriú go Gaeilge ag Rua Breathnach
Translated into Irish (Gaelic) by Rua Breathnach

***

DOPO UN LUNGO VIAGGIO

Mi siedo sul balcone a guardare la notte.
Essere depressi è privo di senso mi ha detto mia madre.
“Muoviti, fa qualcosa” mi ha gridato.

Ma non sono mai stato molto dotato per essere felice.
Mia madre ed io eravamo diversi,
e non siamo mai riusciti veramente a capirci.

Comunque c’è una cosa che vorrei dire:
a volte quando mi manca così tanto,
apro l’armadio dove ci sono i suoi vestiti,
ed è come se fossi arrivato in un posto
dopo un lungo viaggio,
entro dentro.

Sembra assundo: ma al buio e con quell’odore,
sono sicuro che nulla ci separa.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Traduzione di Germain Droogenbroodt – Stanley Barkan –
Luca Benassi

***

長い旅の後で

バルコニーに出て夜を見つめる
落ち込むなんて意味のないことだと母は言った
「身体を動かして何かしなさい」母は怒鳴った
でも私は楽しくなんて振る舞えないたちなのだ
私は母とは違う
私たちは決してお互いを理解しようとはしなかった
しかし、一つだけ言いたいことがある
時々、母のことが恋しくなる時
私は彼女のクロゼットを開ける
そして中に入る
まるで長旅から帰ってくる場所のように
馬鹿げて見えるかもしれない
しかし、暗闇の中
その匂いとともに
たしかに私たちは一つであると感じるのだ

ファビアン・カサス（1965-, アルゼンチン）
Translated into Japanese by Manabu Kitawaki

***

BAADA YA SAFARI NDEFU

Nakaa kwenye makao ya veranda katika gorofa nikitazama usiku.
Mama yangu aliniambia hakuna haja kusumbuliwa na akili.
“Songa, fanya kitu!” akanipigia kelele.

Lakini sikuwa na baraka nyingi za kuwa na furaha.
Mama yangu na mimi tulikuwa tofauti,
na hatukuwahi kuelewana.
Hata hivyo, kuna kitu ningependa kusema:
Wakati mwingine ninapo mtamani sana,
nafungua kabati lililo na nguo zake,
na kama nikifika mahali baada ya safari ndefu, naingia ndani.

Inaonekana kama ni upuzi: Lakini katika giza na kwa harufu hiyo, ninahisi hakika kwamba, hakuna kitu kinachotutenganisha.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Shairi limetafsiriwa na Bob Mwangi Kihara
Translated into Kiswahili by Bob Mwangi Kihara

***

PIŞTÎ GEŞTEKE DIRÊJ

Ez li ser berbanê rûniştim û min zîrevaniya şevê dikir.
Dayîka min bi min re got, ne hêja ye
mera weha xemgîn be.
Xwe hinekê bilivîne, bi ser min de kir qêr.
Lê ez ne weha behredar im, ku bextewer bim.
Ez û dayîka xwe cudaray bûn
lema jî me nikanî em ji hevdi têbigîhnin.
Tiştek heye ez dixwazin biçêlînim:
Carna gava ez wê nebînim,
ez xizêna kincên wê vedikim,
weha ji min ve dixuye ku tibê ew piştî geşteke dirêj
gihêştiye ciyekî
û ez li wê derê rûdinim.
Weha dixuye ku gewcîtî ye: Lê di tarîtiyê de
û bi bîhnkirina wê bîhnê
ez hest bi ewlekariyê dikim ku tiştek nikane me ji hev dûrbixe.

FABIAN CASAS, 1965, Ercentîn
Translation into Kurdish by Hussein Habasch

***

ПО ДОЛГО ПАТУВАЊЕ

Седнувам на балконот за да ја набљудувам ноќта.
Мајка ми ми рече дека е бесмислено да се биде во депресија.
„Стани, прави нешто!“ – ми викаше.
Но мене никогаш не ми одеше од рака да бидам среќен.
Мајка ми и јас бевме различни
и никогаш не успеавме да се разбереме еден со друг.
И покрај тоа би сакал нешто да кажам:
Понекогаш, кога многу ми недостасува,
го отворам плакарот со нејзина облека
и како да пристигнувам на некое место
по долго патување,
влегувам внатре.
Се чини апсурдно, но во таа темница и со тој мирис,
сигурен сум дека ништо не нѐ разделува.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Фабијан Касас, Аргентина, 1965
Translation into Macedonian: Daniela Andonovska Trajkovska
Превод на македонски: Даниела Андоновска-Трајковска

***

SELEPAS PERANTAUAN YANG JAUH

Aku duduk di balkoni untuk menatapi malam.
Ibuku memberitahu akan kesia-siaan berasa tertekan.
« Bangun, buat sesuatu! » jeritnya kepadaku.
Namun aku tidak punya daya untuk bergembira.
Ibuku dan aku adalah berbeza,

dan kami tidak mampu untuk saling memahami.
Namun, ada sesuatu yang ingin aku beritahu kepadanya:
Kekadang, apabila aku amat merinduinya,
Kubuka almari kain bajunya,

seolah-olah tiba di sesuatu tempat
selepas kembara yang jauh
aku masuk ke dalam.

Seolah-olah pelik. Tetapi dalam kegelapan dan dengan bau itu,

Aku berasa pasti yang tiada apa-apa memisahkan kami.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Malay translation by Dr. Irwan Abu Bakar

***

PO DŁUGIEJ PODRÓŻY

Siadam na balkonie, by patrzeć na noc.
Matka mi mówiła, że nie warto
być przygnębionym.
“Ruszaj się, rób coś” krzyczała na mnie.
Lecz nigdy nie miałem zbytnio daru bycia szczęśliwym.
Matka i ja byliśmy tak różni od siebie,
nigdy nie udawało się nam siebie zrozumieć.
Jest jednak coś, o czym chciałbym powiedzieć:
czasami, gdy mi jej bardzo brakuje
otwieram szafę, co skrywa jej sukienki,
i, jak gdybym dotarł do celu
po długiej podróży,
dostaję się do środka.

Zdaje się to niedorzeczne; lecz w mroku i z tamtym zapachem
mam pewność, że nic nas nie dzieli.

FABIÁN CASAS, Argentyna, 1965
Translated to Polish: Mirosław Grudzień – Anna Maria Stępień

***

APÓS UMA LONGA VIAGEM

Sento-me na varanda, a observar a noite.
A minha mãe dizia-me que não valia a pena
ficar abatido.
Mexe-te, faz alguma coisa, gritava-me.

Mas, nunca tive a capacidade de ser feliz.
A minha mãe e eu éramos diferentes
e nunca nos conseguimos compreender.
No entanto, há algo que gostaria de contar:
por vezes, quando sinto muito a sua falta,
abro o roupeiro onde estão os seus vestidos
e é como se chegasse algum lugar
após uma grande viajem
vou lá para dentro.

Parece absurdo: mas às escuras e com esse cheiro
tenho a certeza de que nada nos separa.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Tradução portuguesa: Maria do Sameiro Barroso

***

LA CAPĂT DE DRUM LUNG

Mă așez pe balcon și scrutez noaptea.
Mama îmi spune că nu are rost să cad așa pe gânduri.
Mișcă-te, fă ceva, obișnuia să strige la mine.

Dar eu n-am fost nicicând dotat cu talent pentru fericire.
Noi doi am fost mereu extrem de diferiți,
și niciodată nu ne-am înțeles.
Totuși, ceva există, un lucru despre care pot doar atât să
spun:

Când, la răstimpuri, simt cum mă apucă dorul de ea,
deschid dulapul cu hainele ei
și mi se pare că ajung pe un alt tărâm
la capăt de drum lung
unde, în fine, pot să mă așez.

Pare absurd, dar, pe întuneric, simțind acel miros,
sunt sigur că nimic nu ne desparte.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Traducere: Gabriela Căluțiu Sonnenberg
Translated into Romanian by Gabriela Căluțiu Sonnenberg

***

ПОСЛЕ ДОЛГОЙ ПОЕЗДКИ

Сижу на балконе и разглядываю ночь.
Мама сказала мне: бессмысленно

всегда ходить подавленным и грустным.
Двигайся, делай хоть что-то, кричала она мне.
Но у меня никогда не было таланта к счастью.
Моя мама и я очень разные,
мы друг друга никогда не понимали.
Но все же мне хочется кое-что сказать:
иногда, когда я очень по ней скучаю,
я открываю шкаф с ее одеждой, и

будто я снова домой после долгой поездки,
забираюсь внутрь.
Абсурдно, да: но в темноте вдыхаю запах
и точно знаю – нас ничто не разъединит.

ФАБИАН КАСАС, Аргентина, 1965
Перевод Гермайна Дрогенбродта
Translated into Russian by Daria Mishueva

***

POSLE DUGOG PUTA

Sedim na balkonu da gledam noć.
Majka mi je rekla da depresija nema smisla.
„Pokreni se, radi nešto!“ vikala je na mene.
Ali ja nikad nisam bio nadaren da budem sretan.
Moja majka i ja smo bili različiti,
i nikad nismo uspeli da razumemo jedan drugog.
Ali, hteo bih da kažem nešto:
Ponekad, kad je se jako uželim,
otvorim orman s njenim odelom,
i kao da stignem kući posle dugog puta
uđem unutra.
Čini se da je besmisleno: Ali u tami i sa tim mirisom
siguran sam ništa nas ne razdvaja.

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Sa engleskog prevela S. Piksiades
Translated into Serbian by S. Piksiades

***

DOPPU UN VIAGGIU LONGU

M’assettu supra u barcuni pi taliari la notti.
Me matri mi dicia ca non valía la pena
Starisi avvilutu.
Mmoviti, fa quacchi cosa, mi gridava.
Ma io non fui mai addutatu a essiri filici.
Me matri e io eramu diversi
E non riniscemmu mai a capirinni.
A voti, quannu mi manca assai,
Apru lu so ammuarru unni tineva li robbi
E ntrasu dda dintra.

Comunqui, c’è na cosa ca vi vogghiu diri:
Pari assurdu, ma nta ddu scuru e cu ddu çiauru
Sugnu sicuru ca nenti nni sipara.

Traduzioni in sicilianu di Gaetano Cipolla

***

நீண்ட பயணத்திற்குப் பின்

இரவைப் பார்ப்பதற்காக நான்
பால்கனியில் உட்காருகிறேன்
எனது தாய் ”மனச்சோர்வடைவது பொருளற்றது”
என்று சொல்லி
“எழுந்திரு, ஏதேனும் செய்” என என்னிடம் உரக்கக் கூறினாள்.
ஆனால், நான் மகிழ்ச்சியாக இருக்கும் அதிர்ஷ்டத்தைப்
பெற்றவனில்லை
நானும் எனது தாயும் வேறுபட்டவர்கள்!
நாங்கள் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொள்ளும் முயற்சியில் வெற்றி பெற்றதில்லை.
இருந்தாலும், உங்களுக்கு ஒன்று சொல்லுவதற்கு இருக்கிறது;
சில நேரங்களில் அவரை மிகுதியாகத் தவறிவிடும் பொழுது
அவருடைய உடுப்புகள் உள்ள அலமாரியைத்திறக்கும் பொழுது
நீண்ட பயணத்திற்க்குப்பின் திரும்பிவருவதுபோல
உள்ளே செல்கிறேன்
பைத்தியக்காரத்தனமாக காணப்பட்டாலும்
அந்த இருளிலும் அந்த மணத்தோடும்
எங்களை எதுவும் பிரிக்க முடியாது
என்பதை உறுதிசெய்து கொள்ளுகிறேன்.
ஆக்கமும், மொழி மாற்றமும்

FABIÁN CASAS, Argentina, 1965
Translated into Tamil by DR. N V Subbaraman

Recueil: ITHACA 715
Editions: POINT
Site: http://www.point-editions.com/en/

FRIENDS ITHACA
Holland: https://boekenplan.nl
Poland: http://www.poetrybridges.com.pl
France: https://arbrealettres.wordpress.com
Poland: http://www.poetrybridges.com.pl
Romania: http://www.logossiagape.ro; http://la-gamba.net/ro; http://climate.literare.ro; http://www.curteadelaarges.ro.; https://cetatealuibucur.wordpress.com
Spain: https://www.point-editions.com; https://www.luzcultural.com
India: https://nvsr.wordpress.com; https://ourpoetryarchive.blogspot.com>
USA-Romania: http://www.iwj-magazine.com/journal02

La Femme Peuplier (Jeanne Benameur)

Illustration: Rémi Polack
    
La Femme Peuplier

Celle qui porte la joie
dans chaque frisson sur sa peau on l’appelle
La Femme Peuplier

Elle va
nue et souriante
les bras grands ouverts

Du Peuplier
elle a le frémissement à chaque souffle qui passe
Elle n’appelle rien mais tout va vers elle
Joyeuse elle s’offre à la caresse qui vient Sans retenue

Celui qui a la chance de la voir quand elle va ainsi nue et offerte
peut trouver la joie tout entière
dans chaque boucle de ses cheveux

Elle n’apparaît dans aucun rêve

Il faut
pour la voir
être celui qui chemine et que la chance aide

Certains passent à côté d’elle
et ne la voient pas

Son offrande est si vaste qu’elle est silencieuse

Ceux qui passent
la tête encombrée des bruits du monde
et du fracas des disputes vaines
n’ont aucune chance de poser la main sur son sein

Ils disent que la joie n’existe pas
que celui qui a été blessé un jour
garde sa blessure pour toujours.
Savent-ils que d’une caresse La
Femme Peuplier peut les rendre à
la joie du monde?

La Femme Peuplier s’est mise en route

Elle est cette femme qui marche dans les rues
et rien ne la distingue des autres femmes
Mais ceux qui l’approchent
sentent un souffle nouveau
les caresser
Ils repartent d’un pas plus léger
vers celles qui les attendent dans les maisons
celles qu’ils appellent leurs femmes
Ils sourient sans savoir pourquoi.

(Jeanne Benameur)

 

Recueil: De bronze et de souffle, nos coeurs
Traduction:
Editions: Bruno Doucey

Le taille-crayon ne bouge pas (Bernard Montini)

Un crayon, d’à peine quelques centimètres,
court sur la page blanche;
ses métaphores dénudent la brûlure initiale,
rajeunissent la grande nuit des hommes.

A côté, dans l’odeur des copeaux,
le taille-crayon ne bouge pas,
certain d’avoir le dernier mot.

(Bernard Montini)

Je dois me mettre en marche (Christiane Singer)

    
Je dois me mettre en marche,
sachant que comme tous ceux qui m’ont précédée,
je n’arriverai nulle part,
que comme tous ceux qui sont partis avant moi,
j’échouerai,
que je vais vers ma défaite certaine
et que pourtant tout cela n’est pas le moins du monde triste.

Personne n’exige de moi que je réussisse,
mais seulement que je franchisse un pas en direction de la lumière.

L’important n’est pas que je porte le flambeau jusqu’au bout,
mais que je ne le laisse pas s’éteindre.

(Christiane Singer)

 

Recueil: Où cours-tu ? Ne sais-tu pas que le ciel est en toi ?
Traduction:
Editions: Le livre de poche

Le voyage (Jean-Pierre Claris de Florian)

    
Le voyage

Partir avant le jour, à tâtons, sans voir goutte,
Sans songer seulement à demander sa route ;
Aller de chute en chute, et, se traînant ainsi,
Faire un tiers du chemin jusqu’à près de midi ;
Voir sur sa tête alors s’amasser les nuages,
Dans un sable mouvant précipiter ses pas,
Courir, en essuyant orages sur orages,
Vers un but incertain où l’on n’arrive pas ;
Détrempé vers le soir, chercher une retraite,
Arriver haletant, se coucher, s’endormir :
On appelle cela naître, vivre et mourir.
La volonté de Dieu soit faite !

(Jean-Pierre Claris de Florian)

 

JUSQU’AU AU BOUT ? (Françoise Coulmin)

Illustration: Marilyne Bertoncini
    
JUSQU’AU AU BOUT ?

Des fils abandonnés
pour d’inextricables desseins
et des urgences ailleurs

Relier communiquer au-delà des abîmes
se libérer des contraintes
pour rallier des absences

Pelotes emmêlées
écheveaux en attente
labyrinthe condamné à l’échec

Et pourtant
ça marche
il semble certain
que même enchevêtré
chaque petit chemin
trouve son but.

(Françoise Coulmin)

 

Recueil: DE QUOI SE SOUVENIR ?
VAGABONDAGES dans BUCAREST À l’occasion du FESTIVAL INTERNATIONAL DE POÉSIE mai 2019
Traduction:
Editions:

Il Suffira D’un Signe (Jean-Jacques Goldman)

Il Suffira D’un Signe

Il suffira d’un signe, un matin
Un matin tout tranquille et serein
Quelque chose d’infime, c’est certain
C’est écrit dans nos livres, en latin

Déchirées nos guenilles de vauriens
Les fers à nos chevilles loin bien loin
Tu ris mais sois tranquille un matin
J’aurai tout ce qui brille dans mes mains

Regarde ma vie tu la vois face à face
Dis moi ton avis que veux-tu que j’y fasse
Nous n’avons plus que ça au bout de notre impasse
Le moment viendra tout changera de place

Et tu verras que les filles oh oui tu verras bien
Auront les yeux qui brillent ce matin
Plus de faim de fatigue des festins
De miel et de vanille et de vin

Il suffira d’un signe…

L’acier qui nous mutile du satin !
Nos blessures inutiles au lointain
Nous ferons de nos grilles des chemins
Nous changerons nos villes en jardins

(Jean-Jacques Goldman)

Illustration

 

Et puis… (Paul Valéry)

 

   
Et puis… il y a un moment — où tout ce qui est
le plus certain — les bases mêmes de l’être vacillent
— palpitent — comme –
comme un décor de toile qui va s’enlever
comme un voilier qui sent le vent et bouge autour
de son ancre
et puis la connaissance devenue tremblante et
l’encens de la vanité –
analyser cela.

(Paul Valéry)

 

Recueil: Poésie perdue
Traduction:
Editions: Gallimard