Sourate des guérisons (Khayr al-Din al-Asadi)

    
Sourate des guérisons
(extrait)

Je me suis consumé comme bois d’agar dans le feu du repentir
sans avoir même atteint la terrasse du palais de notre union

la colombe de mon cœur a tressailli sous mes côtes
voyant les pièges posés en chaque lieu

une trombe couleur du crépuscule est tombée mais
l’éclair de l’espérance n’a pas lui

j’ai parcouru les quatre coins du monde en quête de soulagement à ma douleur
et j’ai trouvé le chagrin de la passion ivre. Inconsciente

ivre et la voix fanée, elle tisse des rêves de soie
fine et de brocart et elle glane des souhaits

mon ivresse s’est enivrée, ma voix s’est fanée et on est passé
au langage des signes

(Khayr al-Din al-Asadi)

***

Recueil: Poésie Syrienne contemporaine
Traduction:de l’Arabe par Saleh Diab
Editions: Le Castor Astral

L’ULTIME PUITS (Andrée Chedid)

    
L’ULTIME PUITS

Éphémère comme le vent
Frêle comme le fruit
Glissant d’un lieu à l’autre
De vérités à deuils
Tu parcours tes saisons
Entre passions et cendres
À la poursuite de ta vie
Éphémère comme le vent
Frêle comme le fruit
Tu creuses l’ultime puits.

(Andrée Chedid)

 

Recueil: L’Étoffe de l’univers
Traduction:
Editions: Flammarion

Parcourons la nouvelle maison américaine (Richard Brautigan)

    
Parcourons la nouvelle maison américaine

Il y a des portes
qui veulent être libres
de leurs gonds pour
voler avec de parfaits nuages.

Il y a des fenêtres
qui veulent être
détachées de leur
chambranle pour courir avec
les daims à travers les prés
de l’arrière-pays.

Il y a des murs
qui veulent rôder
avec les montagnes
à travers les premières
lueurs de l’aube.

Il y a des sols
qui veulent digérer
leurs meubles pour en faire
des fleurs et des arbres.

Il y a des toits
qui veulent voyager
gracieusement avec
les étoiles à travers
des cercles d’obscurité.

***

Let’s Voyage into the New American House

There are doors
that want to be free
from their hinges to
fly with perfect clouds.

There are windows
that want to be
released from their
frames to run with
the deer through
back country meadows.

There are walls
that want to prowl
with the mountains
through the early
morning dusk.

There are floors
that want to digest
their furniture into
flowers and trees.

There are roofs
that want to travel
gracefully with
the stars through
circles of darkness.

(Richard Brautigan)

 

Recueil: C’est tout ce que j’ai à déclarer Oeuvres poétiques complètes
Traduction: Thierry Beauchamp, Frédéric Lasaygues et Nicolas Richard
Editions: Le Castor Astral

Noël (Alain Borne)

    
Noël

Du village nocturne naissent les mille tours d’une cité
des paons blancs tristement
parcourent les cours
où l’eau retient le ciel d’étoiles
où la lune s’écoule des seaux
au frisson hésitant du vent.

Le bruit des attelages secoue les granges infinies
les verrous glissent sans bruit
et les portes soupirent
libérant l’ombre des chevaux

Pâles avec une lenteur de songe
du ciel tombent
les pétales des routes de minuit

Qui donc pose aux marguerites de l’hiver
la question d’amour ?

(Alain Borne)

 

Recueil: Oeuvres poétiques complètes
Traduction:
Editions: Curandera

Devant les ruines d’un vieux palais (Du Fu)

Illustration: Shan Sa
    
Devant les ruines d’un vieux palais

Le ruisseau s’éloigne en bouillonnant, le vent crie sa violence à travers les pins ;
Les rats gris s’enfuient à mon approche et vont se cacher sous les vieilles tuiles.
Aujourd’hui sait-on quel prince éleva jadis ce palais ?
Sait-on qui nous légua ces ruines, au pied d’une montagne abrupte ?
Sous forme de flammes bleuâtres, se montrent des esprits dans les profondeurs sombre
Et, sur la route défoncée, on entend des bruits qui ressemblent à des gémissement
Ces dix mille voix de la nature ont un ensemble plein d’accords,
Et le spectacle de l’automne s’harmonise aussi avec ce triste tableau.
Le prince avait de belles jeunes filles ; elles ne sont plus que de la terre jaune,
Inerte comme l’éclat de leur teint, qui déjà n’était que mensonge ;
Il avait des satellites pour accompagner son char doré,
Et, de tant de splendeurs passées, ce cheval de pierre est tout ce qui reste.
La tristesse m’étreint ; je m’assieds sur l’herbe épaisse,
Je commence des chants où ma douleur s’épanche ;
Les larmes me gagnent et coulent abondamment.
Hélas ! Dans ce chemin de la vie, que chacun parcourt à son tour,
Qui donc pourrait marcher longtemps !

(Du Fu)
(712-770)

 

Recueil: Nuages immobiles Les plus beaux poèmes des seize dynasties chinoises
Traduction: Alexis Lavis
Editions: l’Archipel

La forme de ma pensée (Lokenath Bhattacharya)

    
La forme de ma pensée

Cette chambre est fermée de tous côtés.
Cependant, un éclair l’a traversée.
Il me semble du moins en avoir aperçu un.
Ou est-ce la merveilleuse réalité
que nous percevons de l’endroit où nous sommes ?
Cet éclair, est-il désormais
ailleurs, hors d’ici ?

Est-ce chose possible ?
Il n’y a en ce lieu aucun passage.
Et les vitres des fenêtres sont couvertes d’épais rideaux.
Cela ne fut-il qu’une intime illusion?
Cet éclair, n’est-il passé qu’en moi?

Ce malentendu entre dedans et dehors
m’a fait entendre un grondement violent.
Pendant qu’en ce vide obscur
la respiration est à peine sensible,
un silence imperturbable demeure
couché et endormi à mes pieds sur lui : un couvre-pied.

Ce frémissement, qui a parcouru coins et recoins de ce lieu,
a provoqué dans les forêts environnantes un cri de douleur soudain,
audible jusqu’à cette chambre si bien fermée,
cri apparu pour s’éteindre aussitôt, sans disparaître pour autant.

Les rayons, qui pénétrèrent et lacérèrent cet instant fragile,
se sont enfuis et s’enfuient encore,
vers le haut et le bas, le nord, le sud.
S’agit-il du vaste ciel où je me tiens assis maintenant?
Quelle étrange vision pour mes yeux clos !

Mon siège tourne, et en tournant
m’entraîne dans une orbite circulaire,
planète au mouvement semblable
à des milliers d’autres en cet espace infini.

Est-ce donc ainsi la forme de ma pensée,
ainsi ce monde :
un royaume céleste dans la chambre ?

***

(Lokenath Bhattacharya)

Traduction de l’auteur et de Marc Blanchet

 

Recueil: Poésies du Monde
Traduction:
Editions: Seghers

A la Santé (Guillaume Apollinaire)

Illustration: Vincent Van Gogh
    
A la Santé

I

Avant d’entrer dans ma cellule
Il a fallu me mettre nu
Et quelle voix sinistre ulule
Guillaume qu’es-tu devenu

Le Lazare entrant dans la tombe
Au lieu d’en sortir comme il fit
Adieu Adieu chantante ronde
Ô mes années ô jeunes filles

II

Non je ne me sens plus là
Moi-même
Je suis le quinze de la
Onzième

Le soleil filtre à travers
Les vitres
Ses rayons font sur mes vers
Les pitres

Et dansent sur le papier
J’écoute
Quelqu’un qui frappe du pied
La voûte

III

Dans une fosse comme un ours
Chaque matin je me promène
Tournons tournons tournons toujours
Le ciel est bleu comme une chaîne
Dans une fosse comme un ours
Chaque matin je me promène

Dans la cellule d’à côté
On y fait couler la fontaine
Avec le clefs qu’il fait tinter
Que le geôlier aille et revienne
Dans la cellule d’à coté
On y fait couler la fontaine

IV

Que je m’ennuie entre ces murs tout nus
Et peint de couleurs pâles
Une mouche sur le papier à pas menus
Parcourt mes lignes inégales

Que deviendrai-je ô Dieu qui connais ma douleur
Toi qui me l’as donnée
Prends en pitié mes yeux sans larmes ma pâleur
Le bruit de ma chaise enchainée

Et tour ces pauvres coeurs battant dans la prison
L’Amour qui m’accompagne
Prends en pitié surtout ma débile raison
Et ce désespoir qui la gagne

V

Que lentement passent les heures
Comme passe un enterrement

Tu pleureras l’heure ou tu pleures
Qui passera trop vitement
Comme passent toutes les heures

VI

J’écoute les bruits de la ville
Et prisonnier sans horizon
Je ne vois rien qu’un ciel hostile
Et les murs nus de ma prison

Le jour s’en va voici que brûle
Une lampe dans la prison
Nous sommes seuls dans ma cellule
Belle clarté Chère raison

(Guillaume Apollinaire)

Recueil: La Liberté en poésie
Traduction:
Editions: Folio junior

Soudain, avec une délicatesse, une pureté indicible… (Frédéric Nietzsche)

 

Soudain, avec une délicatesse, une pureté indicible,
une chose apparaît, se fait entendre, vous émeut et bouge jusqu’au fond de vous-même.
On écoute, on ne cherche plus ; on accepte sans s’informer du donateur;
une pensée brûle en un éclair, s’impose comme une nécessité,
ne vous laisse aucune hésitation sur la forme où il convient de l’exprimer : je n’ai jamais eu le choix.

C’est une extase dont la tension formidable se dissout parfois en un fleuve de larmes,
pendant que le pas instinctivement se ralentit ou s’accélère.
On se sent ravi, hors de soi, on garde seulement conscience d’une source inépuisable de frissons subtils
et de ruissellements qui vous parcourt jusqu’aux orteils.

C’est un abîme d’extase si profond que la douleur et la tristesse ne font plus l’effet de forces hostiles,
mais paraissent une condition requise, une nuance toute nécessaire par cette abondance de lumière.
On ressent instinctivement les grands rythmes qui embrassent les immenses espaces où bougent les formes ;
l’amplitude de l’oscillation, le besoin d’un rythme large semble être la mesure d’une semblable inspiration,
une espèce de contrepoids à sa pression et à sa tension.

Tout cela involontaire au premier abord,
semble entraîné par une rafale de liberté, d’indépendance, de puissance, de divinité.
Ce qui est le plus remarquable, c’est la qualité involontaire de l’image et des symboles.
Tout se donne à vous comme l’expression la plus proche, la plus juste, la plus simple.
Il semble en vérité, pour reprendre les paroles de Zarathoustra,
que les choses s’approchent d’elles-mêmes et viennent s’offrir à vous servir d’images…

(Frédéric Nietzsche)

Illustration: Duy Huynh

 

Neige (Béatrice Bastiani-Helbig)

 

Illustration
    

Neige

Maman venait nous réveiller,
Elle disait : « Il a neigé ! »
Et nous courions à la fenêtre
Mais le savions déjà peut-être

A cause des bruits étouffés
(Tout alentour était silence).
Notre bonheur était immense
Et nous sortions emmitouflés.

Nous nous lancions dans la bataille,
Nous défendant vaille que vaille,
Et nous poussions des cris de joie.
Nous n’avions que faire du froid.

Pour moi, la neige, c’est l’enfance,
La beauté, l’émerveillement.
Mais ce peut être la souffrance
De celui qui pleure en marchant.

Il a fui son pays en guerre,
A traversé bien des contrées,
Il a risqué sa vie en mer
Et parcourt la montagne à pied.

Il n’a jamais connu la neige,
Il n’a jamais connu le froid.
Il prie son dieu : « Allah, où vais-je ?
Allah, prends pitié, guide-moi ! »

Oh ! Qu’elle est loin, notre innocence !
Nous ignorions la cruauté
Et ne mesurions pas la chance
Que nous avions d’être choyés.

(Béatrice Bastiani-Helbig)

ICI L’INTERPELLATION (Jürgen Theobaldy)

Illustration: Leonid Afremov
    

Poem in French, English, Spanish, Dutch and in Albanian, Arabic, Armenian, , Bangla, Bosnian, Catalan, Chinese, Farsi, Filipino, German, Greek, Gujarati, Hebrew, Hindi, Icelandic, Indonesian, Irish (Gaelic), Italian, Japanese, Kiswahili, Kurdish, Malay, Polish, Portuguese, Romanian, Russian, Sicilian, Tamil

Painting by Leonid Afremov

Poem of the Week Ithaca 735, ”HERE THE ADDRESSING”
JÜRGEN THEOBALDY, Germany (1944)

From: « Die Sommertour », Reinbek bei Hamburg 1983 (Rowohlt Verlag)

– All translations are made in collaboration with Germain Droogenbroodt –

***

ICI L’INTERPELLATION

pour Nicolas Born

Les chemins, souvent parcourus, se faisaient plus profonds,
la large digue, les lointains, rien ne procurait du repos.
Tout ce qui te restait était la douleur, l’haleine creuse,
ton corps aussi, durci, fatigue.

Tu parlais d’années, tu parlais de derniers délais,
tu voulais continuer, espoir : été, deux de plus.
Tu voyais la maison, les deux chambres sommaires,
c’est là que, à l’automne déjà, tu écrirais encore.

Les premiers jours tardifs de novembre,
elles, dernières traces, courent sur les carreaux.
La pluie ruisselait, voies d’accès dépouillées,
les voitures jetaient des lumières à travers les arbres.

Des poèmes témoignent, ton écriture, la voix,
dans le murmure des feuilles, toi toujours : ton rêve
d’images, d’étoffes, de livres. Ossature.

(Jürgen Theobaldy)

, Germany (1944)
Traduction Elisabeth Gerlache

***

HERE THE ADDRESSING

for Nicolas Born

The paths, often walked, became deeper,
the wide dike, the distance, nothing gave rest.
Nothing but pain was left, the hollow breath,
your body still, hardened, tired.

You spoke about years, you spoke of final deadlines,
you wanted to go on, hope: summer, two more.
You saw the house, the two raw rooms,
there you would, at last in autumn, write.

The first late days of November,
they, the last traces, plinked on the windows.
The rain dripped on the bare access roads,
the cars pushing lights through the trees.

Poems bear witness, your writing, the voice,
in the rustling of leaves once more you: your dream
of images, of tissue, of books. Bones.

JÜRGEN THEOBALDY, Germany (1944)
Translation Germain Droogenbroodt – Stanley Barkan

***

AQUI EL SALUDO

para Nicolas Born

Los caminos, a menudo recorridos, se volvieron más profundos,
el ancho dique, la distancia, nada daba descanso.
Lo único que te quedó fue el dolor, vacío el aliento,
tu cuerpo quieto, endurecido, fatigado.

Hablaste de años, de plazos últimos,
querías seguir, esperanza: verano, dos más.
Viste la casa, las dos habitaciones crudas,
allí, ya en otoño, escribirías.

Los primeros días de finales de noviembre,
ellos, los últimos vestigios, chorreando en las ventanas.
La lluvia goteaba, desnudos los accesos,
los coches enfocando sus luces por el bosque.

Los poemas testimonian, tu escritura, tu voz,
en el rumor de las hojas, una vez más tú: tu sueño
de imágenes, de tejidos, de libros. Huesos.

JÜRGEN THEOBALDY, Alemania (1944)
Traducción Germain Droogenbroodt – Rafael Carcelén

***

HIER DE AANSPREKING

voor Nicolas Born

De wegen, vaak bewandeld, werden dieper,
de brede dijk, de verte, niets gaf rust.
Alles wat je nog had was de pijn, de holle adem,
je lichaam nog, hard geworden, vermoeidheid.

Je sprak over de jaren, je sprak over de laatste termijnen,
je wou doorgaan, hoop: zomer, twee nog.
Je zag het huis, de twee ruwe kamers,
daar zou je, in het najaar reeds, nog schrijven.

De eerste late dagen van november,
zij, laatste sporen, lopen over de ruiten.
De regen druppelde, kale toegangswegen,
de auto’s dreven lichten door het geboomte.

Gedichten getuigen, jouw schrift, de stem,
in het geruis der bladeren nog eens jou: jouw droom
van beelden, van weefsel, van boeken. Gebeente.

JÜRGEN THEOBALDY, Duitsland (1944)
Vertaling Germain Droogenbroodt

***

KËTU, NË KËTË VEND

për Nicolas Born

Shtigjet e shkelura u bënë më të thella,
diga e gjerë, distanca, asgjë s’gjeti prehje.
S’mbeti gjë përveç dhembjes, zbrazëtisë,
trupi yt i qetë, i ngurtë, i lodhur pafundësisht.

Ti flisje për të nesërmen, për afatet kohore,
shpresoje që edhe dy stinë të tjera të jetoje.
Vizitove shtëpinë, dhomat e saj në ndërtim,
atje, në vjeshtë do të filloje të shkruaje ti.

Në ditët e para të Nëntorit, ato,
gjurmët e fundit, dritaret rrihnin me forcë.
Shiu pikonte, të shkreta ishin rrugët hyrëse,
makinat përtej pemëve drita hidhnin.

Poezitë dëshmojnë shkrimin, zërin tënd,
në shushurimën e gjetheve je ti: ëndrra
e imazheve, e indeve, e librave. Kocka tani.

JURGEN THEOBALDY, Gjermani (1944)
Translated into Albanian by Irma Kurti

***

رسم : ليونيد افريموف

إُلَى هُنَا الوِجْهَة
لــــــــــــــــ: نيكولاس بورن

الدُّرُوبُ، التٍي مَشَيتَهَا، غَالِبًا مَا كَانَت شَدِيدَة
العَواَئقُ الضَّخَمةَ، المَسَافَةُ الطَّويِلة، لَمْ تَتْرُك لَكَ مَجَالَا للرَّاحَة
لَمْ يَبْقَ لَكَ سِوَى الأَلَم، الأَنْفَاسَ الفَارِغَةَ
وجَسَدُكَ مَا يَزَالُ، مُتَصَلِّبًا، مُتْعَبًا.

تَحَدَّثْتَ عَنِ السِّنِينِ، تَحَدَّثْتَ عَن الأَجَلِ الأخَيِر
وَأَرَدتَ أَن تَذْهَبَ لأَبعَدَ مِن ذَلكَ، أَمَلٌ: الصَّيف، شَيئانِ آَخَرَان
عِنْدَمَا تَرَى الَمنْزِل، الغُرْفَتَينِ الخَشَبِيتَين
حَيثُ كُنتَ تَكْتُب هُنَالِك فِي الخَرِيفَ

فِي الأَيَّامِ الأَخِيرَةِ المُتَأَخِّرَة مِن شَهْرِ نُوفَمْبَر
كَانَت أَثَارُهم الأخِيرَ، مَجَرَّد طَقْطَقَةٍ عَلَى النَّوافِذِ
كَاَن المَطَرُ يَهْطِلُ ، والطُّرُقَ خَالِيَةً
وَالسَّيَارَات تَقُودُ بَأضْوَائِها عَبْرَ الغَابَة.

قَصَائِدُكَ تَشْهَدُ،
كِتَابَاتُكَ ، صَوْتُكَ
خَشْخَشَةُ الأَوْرَاقِ للمَرَّةِ الأَخِيرَةَ
على حُلُمِكَ ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ :
بِالصُّوَرِ، بِالأَقْمِشَةِ، بِالكُتُبِ.
بِالعِظَام

يورغن ثيوبالدي (Jürgen Theobaldy) (1944)، ألمانيا
ترجمة للعربية(من الإنجليزية والألمانية): عبد القادر كشيدة
Translated into Arab by Mesaoud Abdelkader

***

ԱՅՍՏԵՂ Է ՀԱՍՑԵՆ
Նիկոլաս Բորնին

Հաճախակի քայլած ճանապարհները ավելի խորը դարձան,
լայն թումբը, հեռավորությունը, ոչինչ չտվեցին հանգիստ։
Ցավից բացի ոչինչ չմնաց. լոկ սին շունչը,
մարմինդ՝ անշարժ, կարծրացած, հոգնած:

Դու խոսեցիր տարիների մասին, խոսեցիր վերջնական ժամկետների մասին,
դու ցանկացար շարունակել, հույս ունեմ՝ ևս երկու ամառ:
Դու տեսար տունը, երկու սենյակները խոնավ,
այնտեղ արդեն աշնանը, կգրեիր:

Նոյեմբերի առաջին, ուշացած օրերը
նրանք՝ որպես վերջին հետքեր, դրոշմվեցին պատուհանին:
Անձրևը կաթեց, բացեց մուտքի ճանապարհները,
մեքենաները լույսերն առաջ են մղում ծառերի միջով;

Բանաստեղծությունները վկայում են, որ քո գրածի, ձայնի,
տերևների խշշոցի մեջ նորից դու կաս,
քո երազանքն է պատկերների, նյութի, գրքերի մեջ: Ոսկորների:

Յուրգեն Թեոբալդի, Գերմանիա (1944)
Հայերեն թարգմանությունը Արմենուհի Սիսյանի
Translated into Armenian by Armenuhi Sisyan

***

এইখানে সম্ভাষণ

নিকোলাস জন্মের জন্য

সেই পথগুলো, যা প্রায় সব হয়েছে পদচারীতো, হয়েছে এখন গভীর,
প্রসারিত প্রাচীর, দূরত্ব, দেয়নি কোন বিশ্রাম।
বেদনা ছাড়া আর নেই কোন কিছু বাকি, আর শূন্য শ্বাস-প্রশ্বাস,
তোমার শরীর এখনো, শক্ত, ক্লান্ত।

তুমি বলেছিলে বছরগুলি নিয়ে, তুমি বলেছিলে সর্বশেষ সময়সীমার কথা,
তুমি চেয়েছিলে সামনে এগিয়ে যেতে, আশা: গ্রীষ্ম, আরো দুটি কিছু বেশি।
তুমি দেখেছিলে বাড়িটি, দুটি অরূপান্তরিত ঘর,
সেখানে তুমি, ইতিমধ্যে লিখতে, শরৎকালে।

নভেম্বরের প্রথম দিকের বেলা শেষের দিনগুলিতে,
তারা, শেষ চিহ্ন গুলি কে,ঠং করে শব্দ করেছিল জানালায়।
টিপটিপ করে বৃষ্টি পড়ছিল, খালি পথের পাশ দিয়ে,
গাড়ি গুলোর আলো ধাক্কা দিয়ে যাচ্ছিল বৃক্ষ গুলির মধ্য দিয়ে।

কবিতারা সাক্ষ্য ধারণ করো, তোমার লেখনি, তোমার কণ্ঠস্বর,
পাতায় পাতায় করে মর্মর ধ্বনি
আবারো একবার তুমি শুধু তুমি: তোমার স্বপ্নমালা সেইসব প্রতিচ্ছবির ,
সূক্ষ্ম নরম কাগজ, বইগুলি। দেহাবশেষ।

জার্গেন থিওবাল্ডি, জার্মানি (১৯৪৪)
অনুবাদ জার্মেইন ড্রুজেনব্রুডট
Bangla Translation: Tabassum Tahmina Shagufta Hussein

***

OVDJE JE POZDRAV,

za nikolu borna

Staze kojima se često hoda postajale su dublje,
široka nasipa, daljina, ništa nije davalo mira.
Sve što ti je ostalo je bol, šupalj dah,
Vaše tijelo mirno, otvrdnuto, umor.

Govorili ste o godinama, govorili ste o konačnim rokovima,
hteli ste da nastavite, nadam se: leto, još dva.
Videli ste kuću, dve grube sobe
pisao bi tamo na jesen.

Prvih kasnih dana novembra,
oni, zadnji tragovi, zveckaju po staklima.
Kiša je kapala, goli prilazi,
automobili su vozili svjetla kroz šumu.

Pjesme svjedoče, tvoj rukopis, tvoj glas,
u naletu lišća ponovo te: tvoj san
slika, tkanina, knjiga. Kost.

JUERGEN THEOBALDY, Njemačka (1944.)
Prijevod Maid Corbic

***

AQUÍ, L’AL.LOCUCIÓ,

Per a Nicolas Born

Els camins recorreguts sovint es van fer més profunds,
el dic ample, la distància, res donava pau.
L’únic que et quedava era el dolor, l’alè buit,
el teu cos quiet, endurit, cansament.

Has parlat d’anys, has parlat de terminis finals,
volies continuar, esperança: estiu, dos més.
Has vist la casa, les dues habitacions aspres
allà hi estaries, a la tardor, escrivint.

Els primers dies de finals de novembre,
ells, últimes traces, sonant als vidres.
La pluja degotejava, camins nus,
els cotxes feien passar llums pel bosc.

Els poemes donen testimoni, la teva lletra, la teva veu,
en el murmurar de les fulles de nou tu: el teu somni
d‘imatges, de tela, de llibres. Ossos.

JÜRGEN THEOBALDY, Alemanya (1944)
Traducció al català: Natalia Fernández Díaz-Cabal

***

这儿这住址
给尼古拉斯·伯恩

这些路啊，经常走的，变得更深了，
这宽堤坝，这远距离，都没让人休息。
只剩下痛苦，空洞的呼吸，
你的身体静止，僵硬，疲惫。

你谈到了岁月，你谈到了最后期限，
你想继续，希望：夏天，再来两个。
你看过那所房子，两个未装修的房间，
你会在那里，已是秋天了，写作。

第一个十一月的下旬，
他们，最后的描述，在窗子上叮当响。
雨水滴落，裸露行车道，
汽车推攘灯光穿越树林。

诗歌见证，你的写作，这声音，
树叶的沙沙声中又一次的你：你的想象，
纸张，书籍的梦想。骨头。

原作：德 国 琚尔根·塞巴俄迪（1944）
英译：杰曼·卓根布鲁特
汉译：中 国 周道模 2022.6.5
Translated into Chinese by Willam Zhou

***

خطابه

مسیرهایی که اغلب پیموده شده‌اند عمیق‌تر می‌شوند
خندقی وسیع، فاصله، هیچ چیز آرامش نمی‌دهد.
هیچ غیر از درد نمانده، نفسی خالی،
بدنت هنوز کوفته، خسته.

تو از سالها حرف زدی، تو از آخرین ضرب‌الاجلها گفتی،
تو می‌خواستی امیدوار ادامه دهی: دو تابستان دیگر.
تو خانه را دیدی، دو اتاق سرد،
در آنجا در پاییز می‌نوشتی.

در روزهای پایانی ماه نوامبر،
آنها، آخرین آثار، روی پنجره‌ها به صدا درآمد.
باران بارید و دسترسی به جاده‌ها ناممکن شد.
و نور چراغ‌های ماشین‌ها به میان درختان افتاد.

اشعار شاهدانی در خود دارند،نوشته‌های تو، صدا،
در خش‌خش برگ‌ها یکبار دیگر تو: رویاهایت از تصاویر،
از بافت‌ها، از کتاب‌ها،استخوان‌ها.

جورگن تئوبالدی، آلمان، ۱۹۴۴
ترجمه: سپیده زمانی
Translated into Farsi by Sepideh Zamani

***

DITO ANG MAGSASALITA

para kay Nicolas Born

Ang madalas nilalakarang mga landas, ay naging mas malalim
ang malawak na dike, ang distansya, walang nakapagbigay ng kapahingahan
Walang naiwan kundi sakit, ang buntong hininga
ang katawan mo pa rin, ay nanigas, pagod.

Tinuran mo ang maraming mga taon, binanggit mo ang huling palugit, Nais mong magpatuloy, pag-asa: tag-araw, dalawa padoon ikaw ay, sa taglagas , susulat.

Ang mga huling araw ng Nobyembre,
sila, ang mga huling bakas, nakakabit sa mga bintana.
Pumatak ang ulan, nahubdan ang mga daan,
nasinagan ng mga ilaw ng sasakyan ang mga puno.

Ang mga tula ang tanging saksi, sa iyong mga isinulat, ang tinig.
Sa mga lagaslas ng mga dahon minsan mo pang: ang iyong panaginip
ng mga pangitain, ng mga kalamnan, ng mga aklat. Mga buto.

JÜRGEN THEOBALDY, Germany (1944)
Translation in Filipino Eden Soriano Trinidad

***

HIER DIE ANREDE

für Nicolas Born

Die Wege, oft gegangen, wurden tiefer,
der weite Deich, die Ferne, nichts gab Ruhe.
Dir blieben bloß der Schmerz, der hohle Atem,
dein Körper noch, verhärtet, Müdigkeit.

Sprachst von Jahren, sprachst von letzten Fristen,
du wolltest weiter, Hoffnung: Sommer, zwei noch.
Sahst das Haus, die beiden rohen Zimmer,
dort würdest du, im Herbst schon, schreiben.

Die ersten späten Tage im November,
sie, letzte Spuren, plirrend auf den Scheiben.
Der Regen tropfte, kahle Zufahrtswege,
die Autos trieben Lichter durchs Gehölz.

Gedichte zeugen, deine Schrift, die Stimme,
im Blätterrausch noch einmal du: dein Traum
der Bilder, des Gewebs, der Bücher. Knochen.

JÜRGEN THEOBALDY, Deutschland (1944)

***

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Μονοπάτια που συχνά πήραμε βάθυναν
το χαντάκι πλάτυνε, η απόσταση, κανένα δεν ησύχασε.
Μόνο ο πόνος έμεινε, η γρήγορη ανάσα
στο ακίνητο σώμα σου, σκληρό, κουρασμένο.

Μίλησες για τα χρόνια, προθεσμίες
ήθελες να συνεχίσεις, ήλπιζες: δύο καλοκαίρια.
Είδες το σπίτι, τα δυό δωμάτια στη σειρά
το φθινόπωρο θα έγραφες εκεί.

Τις πρώτες μέρες του Νοέμβρη
εκεί τα σημάδια στα τζάμια
η βροχή κύλησε, κατέκλυσε το δρόμο
αυτοκίνητα με τα φώτα τους ανάμεσα στα δέντρα

Ποιήματα μάρτυρες, το γράψιμο σου, η φωνή
στο θρόισμα των φύλλων, κι εσύ ξανά: τ’ όνειρο σου
εικόνες, χαρτοπετσέτες, βιβλία, κόκκαλα.

JÜRGEN THEOBALDY
Μετάφραση Μανώλη Αλυγιζάκη
Translated into Greek by Manolis Aligizakis

***

આ ક્ષણે સંબોધન
(HERE THE ADDRESSING)

For Nicola Born

રસ્તાઓ, અવારનવાર ચાલે છે, ઊંડા બન્યા,
પહોળી ખાઈ, અંતર, કંઇ પણ આરામ નથી આપતું.
કંઈ નથી પણ પીડા માત્ર રહી છે, ખોખલો શ્વાસ,
તારું શરીર શિથીલ, નક્કુર, થાકેલું.

તું વર્ષો વિષે બોલી, તું સમય મર્યાદા વિષે બોલી,
તારે આગળ વધવું હતું, આશા: ઉનાળો, બે વધારે.
તે ઘર જોયું, બે સળંગ ઓરડા,
ત્યાં કદાચ, વસંત હશે, લખાણ.

નવેમ્બરના પહેલાં આખરી દિવસો,
તેઓ, છેલ્લાં નિશાન, બારી પર ઝબકારો થયો.
વરસાદ વરસી રહ્યો છે,ખુલ્લા ઉઘાડા રસ્તાઓનો પ્રવેશદ્વાર,
આ ગાડીઓ વૃક્ષોમાંથી પ્રકાશને ધકેલી રહ્યાં છે.

કવિતાઓ સાક્ષીને ધારણ કરે છે, તારા લખાણ, તારો અવાજ,
ફરી એક વખત પાંદડાઓના ખડખડાટ: તારું સ્વપ્ન
છબીઓનું, કાગળનું, પુસ્તકોનું. હાડકા.

JÜRGEN THEOBALDY
Gujarati translation: Dr Niral Soni

***

כאן הכתובת / יורגן תאובלדי
Jürgen Theobaldy, Germany (1944)

לניקולס בורן

הַשְּׁבִילִים, שֶׁהָלְכוּ עֲלֵיהֶם לְעִתִּים קְרוֹבוֹת, הָפְכוּ עֲמֻקִּים יוֹתֵר,
הַסּוֹלְלָה הַרְחָבָה, הַמֶּרְחָק, שׁוּם דָּבָר לֹא נָתַן מָנוֹחַ.
לֹא נוֹתָר דָּבָר מִלְּבַד הַכְּאֵב, הַנְּשִׁימָה הַחֲלוּלָה,
הַגּוּף שֶׁלְּךָ לְלֹא נוֹעַ, מֻקְשֶׁה, עָיֵף.

דִּבַּרְתָּ עַל זֶה שָׁנִים, דִּבַּרְתָּ עַל דֶדְלַיְנִים סוֹפִיִּים,
רָצִיתָ לְהַמְשִׁיךְ, מְקַוֶּה: קַיִץ, עוֹד שְׁנַיִם.
רָאִיתָ אֶת הַבַּיִת, אֶת שְׁנֵי הַחֲדָרִים הַחֲשׂוּפִים,
שָׁם הָיִיתָ כּוֹתֵב, כְּבָר בַּסְּתָו.

הַיָּמִים הַמְּאֻחָרִים הָרִאשׁוֹנִים שֶׁל נוֹבֶמְבֶּר,
הֵם, הָעֲקֵבוֹת הָאַחֲרוֹנות, נָקְשׁוּ עַל חַלּוֹנוֹת.
הַגֶּשֶׁם טִפְטֵף, כְּבִישִׁים חֲשׂוּפִים,
הַמְּכוֹנִיּוֹת הִסִּיעוּ אוֹרוֹת דֶּרֶךְ הָעֵצִים.

שִׁירִים מְעִידִים, כְּתַב הַיָּד שֶׁלְּךָ, קוֹלְךָ,
בְּרִשְׁרוּשׁ עָלִים שׁוּב אַתָּה: חֲלוֹמְךָ
עַל תְּמוּנוֹת, עַל בַּד, עַל סְפָרִים. עֲצָמוֹת.

תרגום מגרמנית לאנגלית: ג’רמיין דרוגנברודט
תרגום מאנגלית לעברית: דורית ויסמן
Translated into Hebrew by Dorit Weisman

***

यह संबोधन है

निकोलस बोर्न के लिए

राहों पर अक्सर चलते थे, गहरे होते जाते थे,
चौड़ी खाई, दूरी, कुछ भी आराम नहीं दिया।
दर्द के सिवा कुछ नहीं बचा, खोखली साँसें,
तुम्हारा शरीर स्थिर, कठोर, थका हुआ।

आपने वर्षों की बात की, आपने अंतिम समय सीमा की बात की,
आप आगे बढ़ना चाहते थे, आशा है: गर्मी, दो और।
तुमने घर देखा, दो कच्चे कमरे,
जहां आपने फैसला किया है, पहले से ही
शरद ऋतु में लिखेंगे।

देर से शुरू होने वाले पहले दिन
नवंबर का,
वे, आखिरी निशान, खिड़कियों पर झपटे।
बारिश टपकती है, नंगे पहुंच वाले रास्तों पर,
पेड़ों के माध्यम से रोशनी फेंकने वाली कारें।

कविताएँ गवाह हैं,
आपके लेखन, आवाज ,
एक बार फिर पत्तों की सरसराहट में तुम:
तुम्हारा सपना
छवियों की, ऊतक की,
किताबों की, हड्डियों की।

जुर्गन थियोबाल्डी, जर्मनी (1944)
ज्योतिर्मय ठाकुर द्वारा हिंदी अनुवाद l
Hindi translation by Jyotirmaya Thakur.

***

HÉR ER ÁVARPIÐ

til Nicolas Born

Margtroðnir stígarnir urðu dýpri,
breiður skurður, fjarlægð, engin hvíld.
Ekkert eftir nema þjáning, djúpur andardráttur,
líkami þinn hreyfingarlaus, krepptur, þreyttur.

Þú talaðir um ár, þú talaðir um síðustu forvöð,
þú vildir halda áfram, vona: tvö sumur í viðbót.
Þú sást húsið, tvö ófrágengin herbergi,
hér skyldir þú, strax í haust, skrifa.

Fyrstu kvöldin í nóvember,
dreggjar dagsins klingdu á rúðunum.
Regnið draup, traðirnar auðar,
bílarnir troða ljósunum milli trjánna.

Ljóð bera vitni, rit þín, röddin,
í skrjáfi laufsins ert þú einu sinni enn: draumur þinn
um myndir, efni, bækur. Bein.

JÜRGEN THEOBALDY, Þýskalandi (1944)
Þór Stefánson þýddi eftir enskri þýðingu Germains Droogenbroodt
Translated into Icelandic by Thor Stefansson

***

BERIKUT SALAM

untuk Nicolas Born

Jalan, sering dilalui, menjadi lebih dalam
tanggul lebar, jarak, tak ada yang memberi kedamaian.
Yang tersisa untukmu hanya rasa sakit, nafas hampa
tubuhmu diam, mengeras, lelah.

Kau bicara tentang tahun, kau bicara tentang tenggat waktu akhir
kau ingin melanjutkan, harapan, musim panas, dua kali.
Kau melihat rumah, dua kamar belum sempurna
di sana kau akan menulis, pada musim gugur,

Hari ujung pertama bulan November,
mereka, jejak terakhir, menempel di jendela
Hujan menetes, membuka akses jalan,
mobil menyinarkan lampu melalui pohon.

Puisi menjadi saksi, tulisanmu, suaramu
Bergegas meninggalkanmu lagi: impianmu
tentang gambar, kain, buku. Tulang

JÜRGEN THEOBALDY, Germany (1944)
Translation Lily Siti Multatuliana (Indonesia)

***

HERE THE ADDRESSING

per Nicolas Born

I sentieri, molte volte percorsi, sono diventati più profondi,
l’ampio fossato, la distanza, nulla che dia riposo.
Solo il dolore rimane, il respiro fievole,
il tuo corpo fermo, rigido, stanco.

Hai parlato di anni, di scadenze finali,
volevi andare avanti con speranza: un’estate, forse due.
Hai visto la casa, le due stanze spoglie,
dove avresti voluto, già in autunno, scrivere.

I primi giorni di fine novembre,
con le ultime tracce bussavano alle finestre.
Cadeva la pioggia, le strade spoglie,
le macchine gettavano luci fra gli alberi.

Le poesie sono testimoni nude, la tua scrittura, la voce,
Nel fruscio delle foglie c’eri ancora una volta tu: il tuo sogno
di immagini, di tessuto, di libri. Ossa.

JÜRGEN THEOBALDY, Germania (1944)
Traduzione di Luca Benassi

***

SEO CHUGAINN AN BHEANNACHT

do Nicolas Born

Smolchaite na cosáin,
An díog, an ród, suas is anuas.
An phian, an ghearranáil,
An corp teann, traochta.

Labhaireas faoi bhlianta, faoi cheann scríbe,
Faoi thodhchaí, dóchas: samhradh, nó dhó.
Dhá sheomra fholmha,
An teach ina chaithfeá an fómhar ag scríobh.

Laethanta gearra Samhain,
Línte scríobtha ar an ngloine.
Sileadh báistí, bóithre ciúine,
Soilse carranna ag caochadh sna crainn.

Is fianaise filíocht, do lámh, do ghuth,
Siosarnach duilliúr: taibhreamh
Íomhánna, fíochán, leabhar. Bás.

JÜRGEN THEOBALDY, An Ghearmáin (1944)
Leagan Gaeilge le Rua Breathnach

***

ここで呼びかける

〜ニコラス・ボーンのために

よく歩いた道、深くなり
長い堤防、遠い距離、何もくつろげない
痛みだけが残った
空っぽの息、あなたはじっとして、
からだはこわばり、疲れが出た

あなたは年月について話した
最終の締め切りについて話した
あなたは続けたかった
希望を、夏を、この二つを
あなたはその家を見た
使われていない二つの部屋を
そこであなたは書くだろう
すでに季節は秋
11月も半ばを過ぎた頃
最後の痕跡は窓辺で音をならし
雨が滴りおち、通り道を露わにする
車は木々の間に光を照らす

詩には証拠がある
ことば、声、
木の葉のカサカサという音
もう一度あなた
あなた夢のイメージ
薄い本の紙片と骨

ユルゲン・テオバルディ（ドイツ，1944年）
Translated into Japanese by Manabu Kitawaki

***

HAPA KUHUTUBIA

kwa Nicolas Born

Njia, ambazo mara nyingi zilitembewa, zikawa na kina zaidi,
ukuta mpana, umbali, hakuna kitu kilicholeta mapumziko.
Hakuna chochote isipokua maumivu yaliyoachwa, pumzi tupu,
mwili ukawa umetulia, mgumu, umechoka.

Ulizungumza kuhusu miaka, ulizungumza kuhusu wakati wa tarehe za mwisho,
ulitaka kuendelea, matumaini ikiwepo: majira ya moto, mbili zaidi.
Uliona nyumba, vyumba viwili vibichi,
hapo ukiwepo, tayari katika vuli, kuandika.

Siku zilizoanzisha mwisho wa Novemba,
hizo, athari za mwisho, zikiweko kwa dirisha.
Mvua ilinyeshea tupu, barabara za kuingia,
magari yakisukuma taa kwenye miti.

Mashairi yanashuhudia, maandishi yako, sauti,
katika kunguruma kwa majani, kwa mara nyingine tena, wewe: ndoto yako ya picha, ya karatasi laini, ya vitabu. Mifupa.

JÜRGEN THEOBALDY, Ujerumani (1944)
Watafsiri ni Daria Mishueva na Bob Mwangi Kihara.
Translated into Kiswahili by Bob Mwangi Kihara

***

LI VIR, AXAFTIN E

Bona Nîkolas Bom

Rê, bipiranî çûyîn e, ew kwîrbûn,
avbenda dwîr, dwîrî, ne tiştek hêmin bû.
Ji te re her êş man, henaseya vala,
tena te hîn, hêzdar, westan.

Li ser salan tu peyivî, peyivî li ser sozên dawiyê,
te bêtir dixwast, hêvî: Havîn, hîn dudiyan.
Te xanî dîtî, herdu odeyên çênekirî,
li wir tu yê di payîzê de binivisînî.

Rojên pêşin dereng di mijdarê de,
ew, rêçên dawî ne, dengdayî ne li ser camê.
Dilopên baranê barîn, rêyên rwît,
roniya makînan di nav êzingan re dihat.

Helbest, nivîsa te, dengê te dinimîne,
di heyhêriya kaxetan te careke din: Xewna te
ji wêne, tevn, pirtûkan. Hêstiyan.

JURGEN THEOBALDY, 1944, Elmaniya
Translation into Kurdish by Hussein Habasch

***

DI SINI ALAMATNYA

Lorong, sering dilalui, menjadi semakin dalam,
benteng lebar, jarak, tiada yang memberi rehat.
Tiada apa kecuali kesakitan yang tinggal, nafas sesak,
jasadmu kaku, terkedu, keletihan.

Kau bercakap tentang tahun-tahun, kau bercakap tentang garis-garis penamat
Kau mahu terus, harapnya: musim panas, dua lagi
Kau melihat rumah, dua bilik kosong
di situ kau, sudah musim gugur, menulis.

Hari-hari mula pengakhiran November,
semuanya, tinggalan terakhir, terhembus di tingkap-tingkap.
Hujan menitis, kosong jalan-jalan masuk,
kereta-kereta memancarkan cahaya melalui pokok-pokok.

Puisi-puisi menjadi saksi, tulisanmu, suaranya
dalam desiran daun-daun sekali lagi engkau: impian engkau
tentang bayang-bayang, tentang tisu, tentang buku-buku. Tulang-tulang.

JÜRGEN THEOBALDY, Germany (1944)
Terjemahan Irwan Abu Bakar
Translated into Malay by Irwan Abu Bakar

***

OTO PRZEMOWA

Nicolasowi Bornowi

Ścieżki, często deptane, stały sie głębsze,
szeroka grobla, odległość, nic nie dawało wytchnienia.
Nie pozostało nic prócz bólu, pustego oddechu
twojego ciała nieruchomego, stwardniałego, zmęczonego.

Mówiłeś o latach, mówiłeś o ostatecznych terminach,
chciałeś iść dalej, z nadzieją: jeszcze lato jedno, dwa.
Widziałeś dom, dwa surowe pokoje,
tam pisałbyś, już jesienią.

Pierwsze dni późnego listopada;
one, ostatnie ślady, stukają w okna.
Deszcz kapał, obnażał drogi dojazdowe,
samochody rzucały światła poprzez drzewa.

Wiersze niosą świadectwo, twoje pisanie, głos,
w szeleście liści jeszcze raz ty: twój sen
o obrazach, tkaninach, książkach. Kości.

JÜRGEN THEOBALDY, Niemcy (1944)
Przekład na polski: Miroslaw Grudzień – Anna Maria Stępień
Translated to Polish: Mirosław Grudzień – Anna Maria Stępień

***

Aqui, A SAUDAÇÃO
para Nicolas Born

Os caminhos, muitas vezes percorridos, aprofundaram-se,
o grande dique, a distância, nada dava descanso.
Tudo o que te restava era a dor, a respiração vazia,
o teu corpo ainda, endurecido. Cansaço.

Falaste dos anos, falaste de prazos finais,
querias proseguir na esperança: no Verão, éramos ainda dois.
Viste a casa, os dois quartos acerbos.
Ali, no Outono já, haverias de escrever.

Nos primeros dias dos finais de Novembro, surgiram
eles, os últimos vestígios, batendo contra as vidraças.
A chuva caía nas calçadas vazias,
os carros conduziam luzes pela floresta.

Os poemas testemunham, a tua escrita, a voz,
no sussurrar das folhas. Tu, uma vez mais: o teu sonho
das imagens, dos tecidos, dos livros. Ossos.

JÜRGEN THEOBALDY, Alemanha (1944)
Tradução portuguesa: Maria do Sameiro Barroso

***

AICI, CHEMAREA

lui Nicolas Born

Drumurile, des bătute, se adânciră,
digul larg, distanța, toate cele care nu-ți mai dădeau pace.
Te-ai ales doar cu durerea, cu suflarea sugrumată,
trupul încă bântuit de încordare, oboseala.

Vorbeai despre ani, termene finale de predare,
îți doreai progresul, aveai o speranță: două veri rămase.
Casa o văzuseși, două încăperi proaspăt tencuite,
tu, acolo, în toamnă, să te apuci de scris.

În noiembrie sosiră primele zile târzii,
ele, cele de pe urmă, dâre scurse peste geamuri.
Ploaia picurând pe golașe drumuri de acces,
și mașini cu săgeți-faruri străpungând desișul.

Să concepi poezii, scrisul tău, și glasul,
tu, din nou, prin foșnet de frunziș: visul tău
de picturi, din țesut și cărți. Oase.

JÜRGEN THEOBALDY, Germania (1944)
Traducere: Gabriela Căluțiu Sonnenberg
Translated into Romanian by Gabriela Căluțiu Sonnenberg

***

МОЕ ОБРАЩЕНИЕ

Николасу Борну

Протоптанные дороги стали глубже,
вот широкая насыпь, даль, нигде нет покоя.
Все, что у тебя еще есть – боль, глухое дыхание,
твое тело закостеневшее и усталость.

Ты говорил о прошлом, ты говорил о последних встречах,
ты хотел продолжать, надеясь: лето, еще, может, два.
Ты заметил дом, те две грубые комнаты,
там ты, уже весной, еще б писал.

Первые поздние дни ноября,
они, как последние следы, бегут по окнам.
Дождь капал на голые дорожки, ведущие к дому,
фары машин светили сквозь деревья.

Стихи – свидетели, твоя тетрадь, твой голос
и в шуршании листов твои: твои мечты
из образов, материй и книг. Твой скелет.

ЮРГЕН ТЕОБАЛЬДИ, Германия (1944)
Перевод Гермайна Дрогенбродта
Перевод на русский язык Дарьи Мишуевой
Translated into Russian:Daria Mishueva

***

POZDRAV

Za Nikolasa Borna

Staze po kojima se često hodalo postale su dublje,
široki nasipi, daljine, koje ne nude odmor.
Ne osta ništa osim bola, šupljeg daha,
vašeg mirnog, ukočenog, otvrdnutog tela.

Govorili ste o godinama,
o krajnjim rokovima
hteli ste da produžite u još leto ili dva.
Videli ste kuću, dve hladne vlažne sobe

Gde bi pisali te jeseni.
Prvih kasnih dana novembra
poslednji dasi su kucnuli na prozore,
dok je kiša kapala a ogolelim prilaznim putevima

automobili gurali svetla kroz drveće.
Ostali su svedoci: pesme, tvoje pisanje, glas.
U šuštanju lišća ti: tvoj san o slikama, tkivu, knjigama. Kosti.

JÜRGEN THEOBALDY (Nemačka 1944)
Sa engleskog prevela S. Piksiades

* Nikolas Born je bio nemački pisac. Zajedno sa Rolfom Diterom Brinkmanom
bio je jedan od najvažnijih i najinovativnijih nemačkih pesnika svoje generacije.

***

CCÀ L’INDIRZZU

Pi Nicolas Born

Li vaneddi caminati spissu, divintaru profunni
La diga larga,la distanza, nenti desi abbentu,
ristau sulu lu duluri, lu ciatu vacanti,
lu to corpu fermu, chiù duru, stancu.

Parrasti di l’anni, di scadenzi finali
Vulevi cuntinuari, spiranza, la stati, nautri dui
Vidisti la casa, li du‘ stanzi crudi
Ddà putevi almenu scriviri nta l’autunnu.

I primi lenti jorna di novembri
L’urtimi tracci, spararu contra li finestri,
la piogga stizziava supra li strati vacanti di l’entrata,
cu li machini c’ammuttavanu luci dintra a l’arburi.

Li puisii sunnu tistimonii, la to scrittura, la vuci,
nta lu fraschiari di li pampini, ancora tu nautra vota,
lu to sognu d’immagini, di fazzuletti, di libbra e ossa.

JÜRGEN THEOBALDY, Deutschland (1944)
Traduzioni in sicilianu di Gaetano Cipolla

***

இதோ கூறப்படுகின்றன !

நிகோலஸ் பானிற்காக

அடிக்கடி நடக்கப்பட்ட பாதைகள் ஆழமாகின
அகலமான அகழி , தூரம், எதுவும் ஓயவு தரவில்லை
வலியைத் தவிற வேறு எதுவும் இல்லை , போலியான மூசசு
உனது உடல் விரைத்தது, கடினமானது, களைத்துப் போனது.

ஆண்டுகளைப்பாற்றி பேசினாய் ,
இறுதி எல்லையைப்பற்றி பேசினாய்
நீ மேலும் செல்ல விரும்பினாய், நம்பிக்கை:
கோடைகாலம் இன்னும் இரண்டு
நீ வீட்டைப் பார்த்தாய், ஒன்றுமில்லாத இரணடு அறைகள்
அங்கே இருப்பாய், ஏற்கெனவே இலையுதிர்காலம், எழுது.

நவம்பர் மாத முதல் காலம் கடந்த நாட்கள்
அவை இறுதித் தடயங்கள்,
ஜன்னலில் விளங்கியது. மழைத்துளிகள் விழுந்தன
செல்லும் பாதையை மூடின
கார்கள் மரங்களுக்கு இடையே விளக்கைத் தள்ளின

கவிதைகளே சாட்சி, உனது எழுத்துகளுக்கும், குரலுக்கும்
இலைகளின் சலசலப்பில், நீ மீண்டும் ஒருமுறை, உனது
மனக்காட்சியில் , திசுக்களில், புத்தகங்களில் கனவு. எலும்புகள்.

JÜRGEN THEOBALDY, Germany (1944)
Translated into Tamil by DR. N V Subbaraman

Recueil: ITHACA 735
Editions: POINT
Site: http://www.point-editions.com/en/

FRIENDS ITHACA
Holland: https://boekenplan.nl
Poland: http://www.poetrybridges.com.pl
France: https://arbrealettres.wordpress.com
Poland: http://www.poetrybridges.com.pl
Romania: http://www.logossiagape.ro; http://la-gamba.net/ro; http://climate.literare.ro; http://www.curteadelaarges.ro.; https://cetatealuibucur.wordpress.com
Spain: https://www.point-editions.com; https://www.luzcultural.com
India: https://nvsr.wordpress.com; https://ourpoetryarchive.blogspot.com>
USA-Romania: http://www.iwj-magazine.com/journal02